«Որդիների կանչ» սոցիալ-հայրենասիրական հասարակական կազմակերպությունը սկսում է ակտիվ պայքար։ Այս մասին այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց ՀԿ հիմնադիր անդամ ԱՐԱ ՌՈՍՏՈՄՅԱՆԸ։

Եթե պատմեին` չէի հավատա: Ո՞նց ներկայացնեմ, որ ճիշտ ընկալվի: Հիշու՞մ եք Ստենլի Կրամերի «Խելակորույս, խելակորույս, խելակորույս աշխարհ» ֆիլմը, որտեղ փողի տենդով բռնված ամբոխը, գրոհում, գոռում-գոչում ու նորից է գրոհում... Երեկ Նորքի մասիվ մեկնելիս, ճանապարհին ճիշտ և ճիշտ նույն պատկերն էր, ինչպես «խելակորույս, խելակորույս, խելակորույս, աշխարհ» ֆիլմում:

Հայրենատվության վերջին արարը ամփոփելիս որոշել է հանդես գալ որպես վերջացած խեղկատակ, որպես ցնորված, որպես կապովի գիժ-աննորմալ: Երևի տերերն ասել են՝ եթե կարողանաս քեզ այդպես ներկայացնել, ապա կճանաչվես անմեղսունակ, կազատվես դատաստանից ու հնարավորություն կունենաս ինչ-որ ջհաննամում վայելել թալանածդ միլիարդները: Վերջում անհայրենիք մնացած ինչ-որ մեկը գուցե շիվարած կհարցնի՝ բա եթե ցնորված խեղկատակ էր, ապա ինչո՞ւ հիմք ընդունեցիք դրա ստորագրություններն ու խլեցիք մեր հայրենիքը: Պատասխանը կլինի շատ համոզիչ. թե ստորագրելիս սթափ էր ու ողջամիտ, բայց տեսնելով ստորագրածի հետևանքները՝ դարդից ցնորվեց: Այսինքն՝ պատասխանը կլինի ցինիկ քրքիջ, կլինի մատակի լիրբ խրխինջ ողջ ազգի դեմքին: Հետագա տասնամյակներին աշխարհի ճամփեքին թափառական դարձած վերլուծաբանները երկար կբանավիճեն՝ խելագա՞ր էր, թե՞ խելագար չէր: Ու ոչ մեկի մտքով չի անցնի, որ խելագարը մենք էինք: Մենք՝ ազգովի:

Գրիգորի Խաչատուրովի պաշտպանության պրոցեսը պետք է հանել զուտ իրավապաշտպանության հարթությունից։ Սա պետք է տեղափոխվի պետության պաշպանության և հանրային հաշտեցման դաշտ։

«Զարթոնք» ազգային քրիստոնեական կուսակցության գործադիր մարմինը դատապարտում է իշխանության կողմից 3-րդ բանակային կորպուսի նախկին հրամանատար, գեներալ Գրիգորի Խաչատուրովի նկատմամբ հետապնդումներ իրականացնելու վարքագիծը:

ՈՒղղակի թվարկեմ այս պահին հայտնի փաստերը.

Ավտոմեքենայով մտել էի «Սուրմալու» առևտրի կենտրոնի տարածք: Ավտոմեքենան փորձեցի կայանել: Նշանագրված կայանատեղիի մեծ մասը զբաղեցնում էին տարբեր ձևաչափի մետաղական իրեր: Ավտոմեքենային մոտեցավ առանց անվանաքարտի և առանց որևէ տարբերանշանի, անհայտ պետության զինվորական համազգեստով, հայախոս, արական սեռի անձնավորություն և պահանջեց ավտոմեքենան կայանել նշանագրված հատվածում: Այն հատվածում, որի մեծ մասը զբաղեցնում էին մետաղական իրերը: Բացատրեցի այդ հատվածում կայանելու անհնարինությունը:

Կա երկու հիմնական կաստա: Առաջին կաստայի մեջ մտնում են հագած-կապած, կերած-խմած, բարձր եկամուտներով, թանկարժեք տներով ու մեքենաներով, արտասահմանյան գաստրոլներով և կեղծ հայրենասիրական պաթոսախառն գրառումներով պլպլան վերնախավի մարդիկ, որոնք, որպես կանոն, բանակում չեն ծառայում, սահմանին չեն զոհվում և արտասահմանում բնակարան ունեն՝ հարմար պահի թռնելու համար: Երկրորդ կաստայի մեջ են օրվա հացը մի կերպ վաստակող, աամեն ինչի կարոտ, բոլոր բարիքներից զուրկ, արևի և ցրտի տակ աշխատող հողի մշակները, մանրադրամները հաշվող ու խնայող ուսուցիչներն ու ծառայողները, կյանքից դառնացած, անշուք հագուստով, սառած հայացքներով քաղաքացիները, որոնց զավակները զոհվում են սահմանին՝ թողնելով վիշտ և անորոշություն: Եվ գիտեք, երբ գալիս Է հայրենիքի վերջը: Այն պահին, երբ տառապյալները հոգնում են տառապելուց և հրաժարվում են այն հայրենիքից, որտեղ իրենք ճնշված են և շահագործված, այդ պահից նրանց գլխին այլևս չես կարող հայրենասիրական ճառեր կարդալ ու երգեր երգել: Նրանք արդեն հայրենիք չունեն: Կերած-խմածները, այդ պահից սկսած, արագ կթռնեն հարուստ և բարեկեցիկ երկրներ, որտեղ կիրակի օրերին կհավաքվեն ճոխ ու ոսկեզօծ հայկական եկեղեցում և նորից կխոսեն հայրենասիրությունից:

Չարենցից մինչև Մահարի, մինչև Դաշտենց ու Շիրազ հարյուր տարի շարունակ հոգի ու ջանք չխնայեցին թափառիկ զանգվածից ազգ վերակերտելու համար: Մի քոչվոր իր թափորով հարյուր տարվա ջանքը մի վայրկյանում փոշիացրեց, տվեց անապատների քամուն: Ծաղրեց Մասիսն ու այն ամենը, ինչը խորհրդանշում է Մասիսը: Ու դա արեց ամենացինիկ կերպով, արեց հայասպանդի տարելիցից մի քանի օր առաջ:

«Գրավիր Ուոլ Սթրիթը» հայտնի շարժման հիմնական կարգախոսներից մեկը այսպիսին էր. «Մենք 99 տոկոս ենք» - “We are the 99 %”.